16 grudnia 1261 r. na bazie prawa magdeburskiego lokowano Nowe Miasto – późniejszą część Wrocławia

Nowe Miasto powstało na południe od Nowego Targu, zajmując obszar między ul. Bernardyńską, Słowackiego, w kierunku Wzgórza Polskiego i Odry. Naturalną granicę między Nowym Miastem a dzisiejszym Starym Miastem stanowiła rzeka Oława.

Na co warto zwrócić uwagę, to fakt, że Nowe Miasto z pewnością nie miało takiej rangi jak Wrocław, chociażby dlatego, że nie organizowało targu i różniło się strukturą społeczną mieszkańców. Posiadało jednak swojego wójta i samorząd, co świadczyło o niezależności i odrębnym bycie.

W 1327 r. Henryk VI uległ wpływowi mieszczaństwu wrocławskiemu (bogatym patrycjuszom) i dał się przekonać do wydania dokumentu umożliwiającego włączenie Nowego Miasta do Wrocławia. Dzięki temu powierzchnia Wrocławia wzrosła z 60 ha (1260 r.) do 133 ha (1327r.), a liczba ludności z 3 tys. do 14 tys. mieszkańców. 

Do XVI w. funkcjonowały jeszcze ostatnie elementy tej odrębności jak np. odrębne sesje organu sądowniczego w postaci ławy miejskiej w Ratuszu Nowego Miasta.

Na co warto zwrócić uwagę to struktura ludności. Mieszkańcy terenów dawnego Nowego Miasta byli głównie Polakami, podczas kiedy Wrocław pozostawał miastem niemieckim. W Nowym Mieście mieszkali przede wszystkim rzemieślnicy, a we Wrocławiu dominowali kupcy.

Zdjęcia pochodzą ze strony www.polska-org.pl